Sony Ericsson T610

Opinie użytkowników

Pamiętam go z dzieciństwa bo mój sąsiad go miał wszyscy marzyliśmy o nim .moja przygoda z se zaczęła się od modelu k750 i trwała aż do x perii .Kupiłem t610 w szkole zawodowej od kumpla z klasy a potem sprzedałem innemu za 30 zł.przypomnialem sobie o nim i kupiłem z neta w tamtym tygodniu .Dziś formatuje nowa baterie pierwszy raz .To dla mnie nieśmiertelny klasyk i mam zamiar go używać jako rezerwowego ale będzie zachowany w jak najlepszym stanie bo telefonem który używam na codzien jest hammer energy 2 .t610 ma już 17 lat a działa świetnie i przywraca wiele wspomnień przez dzwonki polifoniczne motywy wygląd menu .Na prawdę klasa sama w sobie .polecam

Długo się broniłem przed telefonem komórkowym. To był mój pierwszy. Byłem największym kozakiem w klasie. Piękny design obudowy z błyszczącego czarnego plastiku i aluminium z dołączoną szmatką do czyszczenia żeby nie porysować, duży futurystyczny pionowy wyświetlacz, 65 tysięcy kolorów, przepiękna bezkonkurencyjna polifonia, kompozytor przydatny podczas wizyt w WC, bluetooth, irda, wbudowany aparat, gry Mophun i java. Bardzo dobrze poukładane menu, wszystko na swoim miejscu, nie tak jak u innych. Bezproblemowa komunikacja z komputerem i innymi telefonami, łatwe przesyłanie gier, Nokia się chowała. A to wszystko wtedy kiedy inni mieli monochromatyczne LCD albo max kwadratowe z 256 kolorami. Pamiętam jak napalałem się na niego w internecie długo zanim go kupiłem na stronie dawnej Idei, gdzie można było "przetestować" telefon. Tym modelem Sony Ericsson przekonał mnie do swojej marki i było tak jeszcze wiele lat. Dzisiejsze ajfony i Samsungi nie dają mi tej satysfakcji z posiadania co ten telefon. Pozdrawiam wszystkich fanów tego modelu i młodszego brata T630.

Mój pierwszy telefon z kolorowym wyświetlaczem. Byłam pierwszą osobą w klasie, która miała telefon z wbudowanym aparatem. Jaki to był szał! :D
I ten aparat wcale nie robił takich złych zdjęć (choć wiadomo, że nijak nie może się równać z dzisiejszymi smartfonami).
Telefon nie odtwarzał mp3, ale z powodzeniem można było na nim słuchać polifonii :D
Posiadał gry, no i oczywiście jeśli miało się port IrDA podłączany do PC (jak ja) lub kabel (w sumie nie pamiętam czy istniała możliwość podłączenia kablem), to można było sobie wgrywać nowe. Bardzo lubiłam ten telefon.

Mój pierwszy telefon. Dostałem po mamie w wieku bodajże 8 lat. Kompozytor, gra z ucieczką z wulkanu i golf to po prostu legenda :D

Ten telefon nie miał długiego żywotu ze mną - rozlał się wyświetlacz przy upadku (wysunął się z kieszeni :P ). Jakoś feralnie upadł... Ogólnie słabej jakości plastik obudowy, trzeszczący, słaba bateria i ten nielubiany przez wszystkich przycisk internetu :D... Zalety? Słynny kompozytor i oczywiście bluetooth :)

W swoich czasach uchodził za prawdziwego smartfona :) Większy wyświetlacz sprawiał, że w menu głównym znajdowało się 12 ikon a nie 9 jak to było wówczas w standardzie. Znajomi, którzy go wówczas użytkowali narzekali na znajdujący się z boku przycisk "internet", który często lubił się naciskać przez przypadek uruchamiając przeglądarkę. A przecież nikt wówczas z internetu nie korzystał i ta funkcja była traktowana jako całkowicie zbędna.
Ja nigdy nie byłem jego posiadaczem, ale trochę się nim pobawiłem bo miała go moja siostra i koledzy. Początkowo robił na mnie wrażenie, ale dość szybko przestałem go lubić. Wygląd ma taki sobie, materiały z których został wykorzystany również nie pierwszej jakości. Co nie zmienia faktu, że przywołuje wspomnienia starych, dobrych czasów :)

To był mój 1 telefon , chyba jak miałem 5 lat...teraz mam 13 :) Kochałem tego golfa, cały czas w niego grałem, i również kochałem tego kompozytora, cały czas przy nim coś robiłem :) Ciąglę zmieniałem motywy i robiłem zdjęcia :)

Miałem. Jak na 2003 był ok ale czas rozmów i czuwania nie był chyba tak potężny jak jest napisane w tabelce :D Miał bajery jak na swoje czasy ale jak teraz się zastanawiam to lepiej było jakąś nokie kupić (np. 3100 ale nie miała aparatu a wtedy była moda na te śmieszne aparaty w komórkach). Dlaczego? Ano dlatego, że w tym modelu podobnie jak w SE k300 dali badziewne wejście od ładowarki i po prostu czasem telefon nie chciał się ładować. Trzeba było poruszać wtyczką od ładowarki aby był styk.
Wygląd miał fajny jak na tamte czasy, migała czerwona dioda przy dżojstiku gdy się miał rozładować. Z dżojstikiem o dziwo nie miałem problemu (inni mówili, że się psuje i trzeba płytę gówną wymieniać) ale miałem ten telefon jedynie rok. Bardzo wygodnie leżał w dłoni, mimo małej klawiatury wygodnie mi się na nim pisało (ale byłem wtedy kawalerem i komu by się niewygodnie pisało do różnych dziewczyn?).
Czasem spacerowałem na górkę gdzie dobrze łapał gprs i ściągałem gry, dzwonki z jakiegoś wareza (chyba rosyjskiego o ile pamiętam) :) 2 razy go zgubiłem po pijaku. Za drugim razem już nie odnalazłem. Daje łapkę w górę bo jak na koniec 2003 i 2004 był to przyzwoity telefon.

Pamiętam jak czekałem na tate w samochodzie w 2004 r. i po powrocie do samochodu przyniósł pudełko z tym telefonem w środku... Pamiętam jaki to był hicior... Bluetooth - myślę sobie a co to? Pamiętam kreator dzwonków... Ahhh... te wspomnienia... ten czas już nigdy nie powróci...

Ehh te czasy. Pamiętam jak zazdrościłem koledze tego modelu :D