Sony Ericsson K310i

Recenzja

Telefon prosty, ale jednocześnie bardzo praktyczny. Podoba mi się - tak zwyczajnie i po ludzku. Z powodu braku pewnych funkcji może mi jednak służyć tylko jako telefon dodatkowy, ale... Nie jestem przecież statystycznym użytkownikiem telefonu, a od komórki wymagam naprawdę wiele... może zbyt wiele?

Telefon K310i zobaczyłem pierwszy raz na telewizyjnej reklamie jednego z operatorów komórkowych, później znalazł się na moim biurku - jako egzemplarz testowy. Przyznam, że od momentu, kiedy się na nim pojawił, zajął niemal honorowe miejsce.

Już na pierwszy rzut oka wiadomo, że to Sony Ericsson. Producent zaproponował tradycyjny design, stosując charakterystyczne dla tej marki rozwiązania, takie jak logo nad wyświetlaczem i charakterystyczny dżojstik pod nim, a także układ klawiszy funkcyjnych i alfanumerycznych. Zabrakło więc czerwonej i zielonej słuchawki - funkcje te pełnią klawisze znajdujące się bezpośrednio pod wyświetlaczem. Rzecz jasna tylko podczas dzwonienia, albowiem korzystając z innych opcji telefonu, klawisze zyskują inną funkcjonalność.

Podoba mi się takie rozwiązanie - użytkownik do zarządzania telefonem, oprócz klawiszy od "1" do "0", "*" i "#" ma tylko wspomniany dżojstik i cztery klawisze funkcyjne: dwa pod wyświetlaczem i dwa znajdujące się pod nimi. Jeden to "c" - służący do kasowania wprowadzonych danych, wiadomości czy wpisów w książce telefonicznej. Drugi służy do cofania się o jedną pozycję (przy krótkim naciśnięciu) lub do cofania się do ekranu startowego, czyli stanu czuwania (po dłuższym naciśnięciu).

Dlaczego mi się podoba? W innych telefonach tych klawiszy potrafiło być znacznie więcej, a obsługa telefonu nie była ani o włos prostsza. W myśl zasady: "po co przepłacać", korzystając z K310i można powiedzieć: "po co instalować zbyt dużą liczbę przycisków?".

Wracając jednak do wyglądu zewnętrznego telefonu... Z tyłu obudowy znajduje się oko aparatu cyfrowego oraz głośniczek. Prawy bok zdobi jedynie, znajdujący się nieco powyżej wyświetlacza, klawisz dostępu do menu skrótów i zakładek. Po przeciwnej stronie obudowy, na tej samej wysokości, jest przycisk szybkiego dostępu do aparatu cyfrowego. Na górze umieszczono włącznik i wyłącznik, port IrDA, na dole zaś - w tradycyjnym miejscu - gniazdo do podłączenia ładowarki oraz kabla do komunikacji z komputerem.

Wyświetlacz K310i zajmuje połowę przedniego panelu telefonu. To dobrze, albowiem wszelkie potrzebne informacje wyświetla w sposób czytelny i przejrzysty. Ekran prezentuje się dość dobrze, pokazać może 65 tys. kolorów. Niestety, aparat cyfrowy, w jaki został wyposażony telefon, nie pozwala w pełni oddać możliwości wyświetlacza. Zdjęcia wykonane tym aparatem (VGA) nie są po prostu najlepszej jakości. Na ekranie komórki znacznie lepiej niż zdjęcia prezentują się predefiniowane tapety znajdujące się w pamięci telefonu.

Klawisze telefonu są w kolorze stalowym, co - w połączeniu z niebieską, lekko połyskującą obudową - daje bardzo elegancki efekt. Dodam, że są one rozmieszczone jak najbardziej prawidłowo - odległości pomiędzy przyciskami pozwalają na swobodne korzystanie z telefonu nawet przez osoby o dużych, grubych palcach. Także pisanie wiadomości na tym telefonie nie nastręczało żadnych kłopotów, wszelkie teksty mogłem wprowadzać szybko i bezbłędnie. To z jednej strony zasługa dobrej klawiatury, z drugiej zaś - sprawnie działającego słownika T9, podpowiadającego wpisywane przez użytkownika słowa.

Nawet gdybym zapomniał, jaki model telefonu mam przyjemność testować, na dole przedniego panelu, pod klawiszami alfanumerycznymi a nad znajdującym się na dolnym boku telefonu gniazdem ładowarki, producent umieścił... właśnie - jak to nazwać...? Element z wypisaną nazwą modelu - K310i. Dobrze koresponduje to z całością, nie psuje ogólnego wrażenia, a wręcz przeciwnie, dodaje elegancji.

Artykuł pochodzi z miesięcznika Mobile Internet