Drugie wydanie Androida - systemu operacyjnego dla urządzeń mobilnych przygotowanego przez Google - w wykonaniu tajwańskiego HTC różni się nieco od modelu G1, wprowadzonego do sprzedaży prawie pół roku temu. Mniejsze wymiary, brak klawiatury, ale i lepsza obsługa ekranu dotykowego - to podstawowe różnice między dwoma modelami tego samego producenta.
Urządzenie zdaje egzamin jako przenośny terminal do internetu oraz np. do nawigacji. Podstawową wadą jest zbyt szybko wyczerpująca się bateria - przy niewielkim korzystaniu z Magica, baterię trzeba było ładować co 2-3 dni.
W przypadku telefonów z rozbudowanym systemem operacyjnym, takim jak Windows Mobile czy właśnie Android, trudno jest rozgraniczyć, gdzie kończą się cechy indywidualne dla samego urządzenia, a zaczynają te związane z systemem operacyjnym czy programami firm trzecich. Dlatego też spróbujemy skoncentrować się na cechach HTC Magica i Androida, omijając wady i zalety tysięcy dostępnych programów użytkowych. Duży ekran, małe przyciski Urządzenie jest przyjemne dla oka i dobrze leży w dłoni. Większą część zajmuje duży dotykowy ekran o rozdzielczości 320x480 pikseli i przekątnej 3,2 cala. Czytelność wyświetlacza jest poprawna, układ dotykowy pozwala na wskazanie konkretnego punktu, przesunięcie ekranu, ale nie ma jakże cenionej w niektórych kręgach funkcji multi-touch.
Podstawowym problemem dużych wyświetlaczy jest ich czytelność w dzień, szczególnie przy silnym nasłonecznieniu. Magic daje sobie z tym radę, chociaż czasami zdarza się, że trzeba osłonić wyświetlacz przed bezpośrednim światłem. Pod wyświetlaczem znajduje się sześć przycisków umieszczonych w dwóch rzędach. Tuż pod ekranem mamy przycisk wyszukiwarki, oznaczony symbolem szkła powiększającego, wywołujące menu, powrót do stanu spoczynkowego z ikonką domku oraz klawisz powrotu oznaczony strzałką. Przyciski z lupą i domkiem działają cały czas w jednakowy sposób, niezależnie od tego, co widać na ekranie i jakie programy są aktualnie uruchomione. Klawisze menu i powrotu są kontekstowe. W przypadku gdy wyświetla się ekran główny, naciśnięcie menu powoduje wywołanie zakładki ze skrótami do zainstalowanych programów. Gdy zaś na ekranie mamy uruchomioną którąś z aplikacji, klawisz menu powoduje wyświetlenie menu danego programu. Naciśnięcie klawisza powrotu skutkuje cofnięciem się do wyświetlania poprzedniego obrazu, a czasami anulowaniem ostatniej operacji.
W drugim rzędzie pod ekranem znajdują się przyciski oznaczone symbolami zielonej i czerwonej słuchawki. Między nimi zainstalowano białą kulkę pełniącą rolę myszy, a właściwiej mówiąc - trackballa. Obie słuchawki (zielona i czerwona) pełnią klasyczną rolę, a przy dłuższym naciśnięciu czerwonego klawisza włączamy i wyłączamy telefon. Uzupełnieniem sprzętowych rozwiązań dostępnych w Magicu są dwa klawisze głośności, umieszczone z lewej strony wyświetlacza. Przyciski te działają zarówno w stanie spoczynku, regulując natężenie dźwięku dzwonka, jak i podczas rozmowy.
Złącze karty SIM mieści się pod pokrywą osłaniającą baterię. W odróżnieniu od wielu innych wyrobów HTC, pokrywa w Magicu w bardzo prosty sposób zsuwa się o kilka milimetrów w dół, dając dostęp do baterii, karty SIM i karty pamięci microSD. Po zainstalowaniu SIM-a i baterii możemy zamknąć pokrywę i włączyć urządzenie. Start Magica zajmuje kilkadziesiąt sekund: w przypadku egzemplarza testowego najpierw pojawiło się logo operatora mającego wyłączność na sprzedaż tego modelu, potem logo HTC Magic i dopiero później ekran odblokowania karty SIM.
Gdy włączy się wygaszacz ekranu, gdy zablokuje się ekran, zawsze klawisz Menu pozwoli nam na powrót do poprzednio wykonywanej funkcji. Nawet przy uruchamianiu, gdy nie chcemy długo czekać na pojawienie się klawiszy do wprowadzenia PIN-u, ekran się wygasi, a jego podświetlenie wróci po naciśnięciu właśnie Menu. Po uruchomieniu Magica ukazuje nam się ekran główny, zawierający kilka ikon aplikacji (zwykle są to ikony telefonu, kontaktów, przeglądarki internetowej i Google Maps), w górnej części tapety działa analogowy zegar, a na górnej belce znajdują się ikony symbolizujące programy działające w tle, natężenie sygnału radiowego i typ transmisji (UMTS, EDGE, GPRS czy Wi-Fi) oraz zegar. Belkę można "rozwinąć", klikając palcem na jej dolny koniec i "ciągnąc" ją w dół. Ukazują się wtedy m.in. powiadomienia programów pracujących w tle, informacje stacji bazowych lub np. nieodebrane rozmowy.
Ekran główny można przewinąć w lewo i w prawo. W momencie uruchomienia nowego urządzenia jest tam pusto. Jedynym wyjątkiem jest belka Google’a pozwalająca na wpisanie zapytania do wyszukiwarki. Puste miejsca możemy zapełnić własnymi programami lub tymi dostarczanymi łącznie z systemem. Aby umieścić ikonę wybranej aplikacji na jednym z trzech ekranów, należy otworzyć główne menu i nacisnąć dłużej wybraną ikonę. W analogiczny sposób usuwamy ikony z pulpitu: dłuższe jej przytrzymanie powoduje pokazanie się ikony kosza na dole ekranu.
Uruchomienie telefonu wymaga posiadania konta Google. Wystarczy mieć adres e-mail w domenie gmail.com lub googlemail.com. Użytkownicy poczty hostowanej na Google Mail (np. gazeta.pl) teoretycznie też mogą użyć tego konta do rejestracji, jednak nie zawsze to zadziała i być może trzeba będzie założyć nowe konto gmail. Z kontem takim nierozłącznie związana jest poczta elektroniczna. Tu nasz Android rozróżnia pocztę gmail i pocztę elektroniczną, dając nam dwie aplikacje: oddzielnie obsługującą konto gmail, na którym zarejestrowaliśmy nasz telefon i drugą, pozwalającą na używanie m.in. Microsoft Exchange Server.
Z fabrycznym telefonem otrzymamy niewiele aplikacji. Całą resztę można znaleźć w markecie, do którego skrót znajdziemy w naszym menu. W zamyśle autorów Android Market ma służyć do sprzedaży oprogramowania, z którego część jest dostępna również bezpłatnie. Market można również przeglądać z komputera (http://www.android.com/market/). W odróżnieniu od innych wiodących marketów, posiadacz Androida może również instalować "nieautoryzowane" oprogramowanie pochodzące z innych źródeł. Jednak należy tu bardzo uważać, bowiem bardzo łatwo złapać wirusa, wysyłającego np. SMS-y Premium Rate.
Aplikacje podzielone są na kategorie, m.in. komunikacja, rozrywka, finanse, lifestyle, multimedia, wiadomości i pogoda, programy narzędziowe, gry oraz zakupy i podróże. W markecie nie trzeba się rejestrować, nie trzeba również bez potrzeby podawać numeru swojej karty kredytowej. Znakomita większość aplikacji jest jednak i tak bezpłatna.
Urządzenie można podłączyć do komputera przy użyciu kabla USB znajdującego się w zestawie. Po podłączeniu Magic widziany jest jako kolejny dysk przenośny. Na nim, oprócz katalogów roboczych związanych z aplikacjami (multimedia, zdjęcia itp.), znajduje się aplikacja dla naszego komputera HTCSync umożliwiająca synchronizację danych w urządzeniu z Outlookiem.
Wiele osób odruchowo porównuje HTC Magic z iPhone’em. Magic jest zauważalnie mniejszy i lżejszy. Intuicyjnością obsługi góruje iPhone, natomiast mniej problemów przy instalacji przynosi Magic (brak konieczności instalacji specjalnego oprogramowania, podawania danych osobowych, numeru karty kredytowej itp.). Do pierwszego uruchomienia iPhone’a potrzebny jest komputer osobisty, niewymagany dla Magica. Brak multi-touch nie jest przeszkodą w użytkowaniu urządzenia, dodatkowe klawisze sprzętowe pomagają w obsłudze.
Kilkudniowe korzystanie z HTC Magic wykazało, że urządzenie zdaje egzamin jako przenośny terminal do internetu oraz do pewnych zastosowań mobilnych (np. nawigacji). Obfitość oprogramowania jest zarówno zaletą, jak i wadą: można instalować oprogramowanie bezpośrednio ze stron twórców, można również w łatwy sposób złapać wirusy.
Artykuł pochodzi z miesięcznika Mobile Internet
